Veel honden hebben in hun leven een vrij vaste manier van reageren op verschillende -met name stressvolle- situaties. Hoe een hond omgaat met zo’n situatie wordt ook wel een copingstrategie oftewel een copingstijl genoemd. Ook bij honden kunnen er twee copingstijlen onderscheiden worden; de proactieve copingstijl en de reactieve copingstijl. De hond die van nature een proactieve stijl heeft is het type dat initiatief toont, actief overkomt, eerst doet en dan denkt. Het is bekend dat agressie vaker voorkomt bij dit type copingstijl. Deze honden doen het relatief goed in een stabiele omgeving, ze kunnen vrij routinevast zijn in het tonen van gedrag, zo ook probleemgedrag. Omdat deze proactieve honden snel reageren/tot actie overgaan, valt het gedrag ons ook eerder op. Als een proactive coper probleemgedrag ontwikkelt bij de dierenarts omdat hij absoluut niet aangeraakt wil worden na een negatieve ervaring, verwacht je dat deze hond actief omgaat met de stresssituatie. Hij vlucht, of hij toont (angst)agressie.

De hond met de andere copingstijl is passiever in zijn reactie. Vroeger noemde ze dit de passive coper, nu wordt de term reactive coper vooral gehanteerd. Met reactief wordt hier bedoeld dat het dier reageert op een prikkel, niet te verwarren met ‘snel geprikkeld of actief reageren’. De reactive coper denkt namelijk eerst en doet dan. Hij is eerder geneigd om zich voorzichtig terug te trekken dan actief over te gaan tot agressie of te vluchten. Deze copingstijl heeft ook voordelen; zo’n type hond kan zijn gedrag beter aanpassen in veranderende situaties omdat ze alles goed in zich opnemen; ze denken eerst in plaats van direct actie te ondernemen. Dit soort honden kunnen natuurlijk ook angst voor de dierenarts ontwikkelen; maar het eventuele ongewenste gedrag kunnen wij als mensen goed accepteren omdat deze hond het sneller ‘over zich heen laat komen’. Bij deze ‘binnenvetters’ gebeurt overigens wel van alles in het lichaam; aan de buitenkant is het echter moeilijker te zien qua gedrag en daarom wordt bij dit soort honden minder vaak hulp gezocht bij gedragsproblemen.

Wanneer een hond probleemgedrag naar soortgenoten toont, zijn er andere honden nodig om de probleemhond, oftewel de patiënt, te hertrainen. Een hond kan gebruikt worden op afstand om de patiënt te laten wennen en te herconditioneren. Een hond kan tevens gebruikt worden om de patiënt fysiek contact mee te laten maken, om sociale interactie te bevorderen. Het gebruik van een groep honden (roedel) is de derde mogelijkheid. Een groep honden heeft vaak een onderdrukkend effect op agressie, waardoor er de mogelijkheid is voor de patiënt om contact te maken of conflictvermijdend gedrag te ontwikkelen. Het plaatsen in een roedel kan dus zinvol zijn. Er zijn echter ook situaties waarin het beter is om te kiezen voor andere therapiemethoden om probleemgedrag van de hond te hertrainen. Het plaatsen van een hond in een roedel vanwege probleemgedrag kan namelijk ook leiden tot traumatische ervaringen of verergering van de agressie.

Een hond kan ook om andere redenen personen benaderen. Bij de afwezigheid van angst, de afwezigheid van agressie en de afwezigheid van vriendelijke signalen kan geconcludeerd worden dat de hond met een ander doel de mens benadert dan sociaal contact te maken.
Deze hond is niet vriendelijk, maar ook niet onvriendelijk. We zouden deze hond ‘neutraal’ kunnen noemen op de schaal van vriendelijkheid. Wanneer een hond zich ‘neutraal’ vertoont, dan vertoont de hond dus geen angst of agressie. Een hond die neutraal is kan een persoon benaderen, maar vertoont geen brede kwispel. Deze hond heeft een andere motivatie om te naderen. Denk hierbij aan een hond die als onderdeel van exploratief (onderzoekend) gedrag aan de broek van de persoon wil snuffelen. Deze honden hebben dus niet het doel om een sociale interactie te hebben met de persoon die ze benaderen. Wanneer een persoon deze signalen niet ziet en gaat aaien of knuffelen kan deze hond, afhankelijk van zijn karakter, angst of agressie gaan vertonen. Het is dus belangrijk om goed te kijken naar de gedragingen van een hond wanneer een hond een onbekend persoon benadert of andersom.

​​Al met al is het dus heel begrijpelijk dat er door een gedeelte van de hondendeskundigen wordt geadviseerd om van jongs af aan honden niet aangelijnd contact te laten maken. Toch zou dat advies ervoor zorgen dat veel honden geen contact meer hebben met soortgenoten. Door regelgeving is er een beperking in het los laten lopen van honden en daarnaast zijn er ook honden die weinig tot nooit los van de lijn kunnen lopen omdat dit niet veilig is. Denk aan zelfstandig jagende rassen of honden die ernstige agressie vertonen naar mensen of andere dieren, maar juist met soortgenoten goed overweg kunnen. Ook een groot aantal buitenlands geïmporteerde honden lopen niet los omdat stichtingen dat adviseren. Deze honden hebben (nog) niet geleerd om naar de eigenaren terug te komen waardoor ze overlast kunnen bezorgen of nog erger; een gevaar voor zichzelf zijn in verband met het risico op aanrijdingen. In al deze situaties zijn er honden die verrijkt kunnen worden met sociaal contact met soortgenoten. En nog een reden om contact maken aan de lijn niet helemaal te verbannen; soms is aangelijnd contact maken juist onderdeel van het ontwikkelen van sociaal vaardiger gedrag.